Paleo-trofeum, czyli słów kilka o porożach

Paleo-trofeum, czyli słów kilka o porożach

Poroża jeleniowatych są jednymi z bardziej spektakularnych i działających na wyobraźnię
okazów, z jakimi chcieliby mieć styczność niemal wszyscy miłośnicy fauny plejstocenu.
Biorąc za przykład poroże jelenia, spóbujemy przyjrzeć się ich budowie oraz fazom
rozwoju.
Głównym elementem jest tyka, od której odchodzą kolejne gałęzie, nazywane właśnie
odgałęzieniami.
Pierwsze z nich nosi nazwę bazalnego lub zamiennie oczniaka. Kolejnym jest nadoczniak,
trzeci zaś - licząc od dołu - określany jest głównym/ opierakiem. U samej podstawy tyki
tworzy się kostne zgrubienie - róża.
Rozgałęzienia (zazwyczaj dwa/ trzy), które stanowią zwieńczenie poroża tworzą koronę.
Oczywiście, od tej reguły istnieją wyjątki – większe lub mniejsze anomalie.

Każdy osobnik traci swe poroże, formując kolejne, większe i bardziej rozbudowane.
Stopień skomplikowania zależy więc zazwyczaj od wieku zwierzęcia. Zmiany te występują
nieregularnie – poroża mogą ulegać rozbudowie z różną częstotliwością, w zależności od
warunków życia i odżywiania, choć kiedyś za normę przyjmowało się roczny cykl i na tej
podstawie wnioskowało wiek osobnika.
Trzymając się przykładu jeleni, cykl zrzutu i odbudowywania wieńca zaczyna się wiosną i
jest spowodowany zapaleniem tkanki kosntnej u podstawy tyki, powodującym świąd u
zwięrzęcia – stąd też obseruje się tarcie porożami o drzewa.

Tagi